Wereldvrouwendag is weer voorbij, maar de vraag die Nadine Jonkers mij stelde blijft hangen. Een vraag die de kern raakt van een probleem dat al zolang de mensheid bestaat: de overheersing van masculiene kracht in de wereld.
Want hoe noemen we het anders? Een wereld waarin macht, gewin, dominantie en controle de boventoon voeren. Waar de harde hand als kracht wordt gezien en kwetsbaarheid als zwakte. Waar schreeuwers worden beloond en zachtheid het onderspit delft.
Dit is geen strijd tegen mannelijkheid, maar een strijd tegen de extreme, giftige variant ervan. De variant die zich manifesteert in afzeikerij, in vermaak dat draait om vernedering, in een topsportcultuur waarin ‘op je bek gaan’ en ‘je mannetje staan’ het hoogste goed zijn. Het is de variant die ervoor heeft gezorgd dat vrouwelijkheid nog steeds niet als kracht wordt gezien. Niet in vrouwen, niet in mannen, niet in de maatschappij.
Neem Vandaag Inside. Een tafel vol mannen die elkaar aftroeven in harde grappen, waar woorden als wapens worden gebruikt en kwetsbaarheid wordt neergesabeld. Het publiek lacht. Het publiek kijkt. Het publiek keurt goed. Want dit is wat we normaal zijn gaan vinden.
Denk aan vechtsport als entertainment. Mannen die elkaar tot bloedens toe in elkaar slaan, terwijl het publiek juicht. Een spel van dominantie en vernedering, verkocht als sport. Waarom is dit een bron van vermaak? Waarom is het nog steeds het hoogste ideaal om ‘de sterkste’ te zijn?
En als iemand zich daartegen verzet, als iemand zegt dat deze wereld te hard is, dan volgt altijd hetzelfde argument: Zo is het nu eenmaal. Dit is de realiteit. Je moet ermee dealen. Die woorden smoren elke tegenbeweging in de kiem. Ze houden het systeem in stand. Ze laten ons geloven dat er geen andere manier is.
Maar Nadine raakte de kern: het probleem is niet alleen dat er te weinig vrouwen in machtsposities zitten. Het probleem is dat vrouwelijkheid als geheel te weinig ruimte krijgt.
Vrouwelijkheid streeft geen macht na. Het verbindt, zoekt harmonie, luistert in plaats van te overheersen. Maar in een wereld waarin ‘winnen’ de norm is, wordt dat als zwakte gezien. Daarom trekken veel vrouwen zich terug. Daarom nemen anderen juist de mannelijke strategieën over om te kunnen overleven in een systeem dat hun natuurlijke kracht niet erkent.
En zo verliezen we allemaal.
Want wat als succes niet langer werd bepaald door wie het hardst schreeuwt? Wat als leiderschap niet werd gemeten in dominantie, maar in wijsheid? Wat als de wereld niet werd gedreven door competitie, maar door samenwerking?
Vrouwelijkheid moet terug in het systeem. Niet als tegenhanger van mannelijkheid, niet als strijd, maar als noodzakelijke kracht om balans te brengen. Het is tijd om te herdefiniëren wat kracht werkelijk betekent.
En dat is geen oproep alleen aan vrouwen. Dat is een oproep aan ons allemaal.
Want wat als een man zich vrouw voelt? Wat als hij zijn vrouwelijke kant omarmt, als hij niet past in het verouderde ideaalbeeld van mannelijkheid? Wat als hij zich niet laat leiden door de regels van dominantie en competitie, maar door empathie, zachtheid en verbinding?
Als zo’n man als gast zou zitten bij Vandaag Inside, laten we eerlijk zijn: hij zou worden afgebrand. Weggezet als zwak, als niet serieus te nemen, als lachwekkend.
René van der Gijp zou zijn lach niet kunnen inhouden. Johan Derksen zou er een “o zo leuke opmerking” over maken. Wilfred Genee zou alles nog eens samenvatten, het geheel lachend kracht bijzetten en daarmee onbewust een akkoord geven. Geen enkele vorm van afkeuring. Geen enkele erkenning dat dit precies is waarom de wereld vastzit in een patroon van cynisme en vernedering.
En dat is waarom we iets moeten veranderen.
Laten we Wereldvrouwendag niet beperken tot vrouwenrechten. Laten we het breder maken. Laten we het een dag maken waarop we erkennen dat vrouwelijkheid niet langer onderdrukt mag worden. Niet in vrouwen, niet in mannen, niet in de samenleving.
En wat als we die krachten nou eens niet alleen op Wereldvrouwendag erkenden, maar elke dag?!
Where Art meets Science: de brug naar een nieuwe balans
De kern van deze verandering zit in hoe we naar de wereld kijken. En hier komt Where Art meets Science om de hoek kijken. Want kunst en wetenschap lijken op het eerste gezicht tegenpolen, maar net als mannelijkheid en vrouwelijkheid vullen ze elkaar aan.
Wetenschap zoekt naar structuur en bewijs. Kunst doorbreekt kaders, geeft ruimte aan intuïtie en emotie. Samen vormen ze iets groters dan de som der delen.
In een wereld waarin masculiene extremen de boventoon voeren, kan kunst helpen om de balans te herstellen. Kunst verbeeldt, laat zien wat woorden niet kunnen uitdrukken, opent harten en doorbreekt patronen. Wetenschap onderbouwt en versterkt die verandering.
We hebben beide nodig.
Want als we vrouwelijkheid niet langer als zwakte zien, als we leiderschap niet langer afmeten aan dominantie, dan ontstaat er een nieuw evenwicht. Een evenwicht waarin zowel kunst als wetenschap, zowel mannelijkheid als vrouwelijkheid, hand in hand kunnen gaan om een betere wereld te bouwen.
Een wereld waarin we luisteren. En waarin iedereen, ongeacht gender of identiteit, zijn volle kracht mag laten zien.
Comments