Zaterdagavond was ik bij het optreden van Bløf in het Trixxo theater in Hasselt.
Wat een fantastische muzikanten zijn dat, stuk voor stuk. En die stem van Paskal! De hele avond alsof je naar de CD luistert, loepzuiver. Van hoog naar laag, van luid naar piepklein subtiel.
Maar wat mij als audioloog nog het meeste deugd doet:
Het volume blijft ruim onder de 100 dB!
Zonder oordoppen in is alles perfect te horen. Zo zou muziek altijd moeten zijn, zo zou een festival altijd moeten zijn.
Zondagochtend word ik wakker zonder tinnitus in mijn oren. Normaal gesproken zou ik nu een duidelijke piep hebben gehad, zeker als ik mijn oordoppen niet in had gehad.
Even detail: Er is een verschil tussen vermijding en het besef dat tinnitus een teken is dat het te luid was. Vermijden zou zijn dat ik er alles aan zou hebben gedaan om te voorkomen dat er een tinnitus was. Nu is het een teken dat het geluid echt goed was.
Ik zie mijn eigen tinnitus dan ook meer als een signaal en niet als een bedreiging. Eerder een soort van thermometer, wellicht beter een omnimeter (omnia is Latijn voor alles). Want niet alleen bij het effect van luid geluid geeft tinnitus terug dat het te luid was, maar ook als ik te veel stress heb of te veel hooi op mijn vork neem, laat die duidelijk van zich horen. Moet ik naar hem luisteren!😊
Terug naar Bløf. Paskal had met Joost te doen, arme Joost Klein. Hij wijde er niet heel veel woorden aan vuil, enkel dat het een gedoe was en nu Joost gediskwalificeerd is om welke reden ook hij echt met hem te doen had. Want Paskal was alleen al wat zenuwachtig om voor die tweeduizend mensen publiek daar in Hasselt te spelen, laat staan de druk die op je schouders rust als je voor het hele land moet zingen, vandaar dat hij het nummer “Harder dan ik hebben kan” met veel plezier en respect aan Joost opdraagt.
Maar ook het feit dat ze al 32 jaar als band samen zijn en 23 jaar geleden hun drummer plotseling overleed en nu Norman, de drummer die toen, 23 jaar geleden de band kwam versterken, even in de spotlights wordt gezet, omdat hij met zoveel respect en rust de band de tijd heeft gegeven om te rouwen, de tijd heeft gegeven om zichzelf als band weer te ontdekken en het grote verlies dragelijker te maken.
“Blauwe ruis”, dat album was als reactie op het overlijden en het verlies van de drummer geschreven. Het nummer “Dichterbij dan ooit”, de singel van het album konden ze nu eindelijk pas na als die jaren zingen zoals dat nummer ook echt bedoeld was. Dichterbij dan ooit…
Bløf in het theater. Een avond vol met muziek zoals muziek bedoeld is: emotie, diepgang, steun om het leven het leven te laten zijn en kwaliteit die je herkent in het vele oefenen en in het talent om met muzieknoten te spelen, met het spel van frequenties en klanken van woorden.
Muziek zoals muziek bedoeld is.
Comments