Vanmorgen zag de wereld er anders uit. Zuid-Oost Nederland is bedekt met een dikke laag sneeuw, een deken die alles dempt en tegelijk zoveel mooier maakt. Ik werk als audioloog bij Adelante, een revalidatiekliniek waar luisteren en doorgaan centraal staan. En vandaag had de natuur een eigen manier van spreken: in stilte.
Tijdens mijn pauze besloot ik naar buiten te gaan. De frisse lucht, de kraak van verse sneeuw onder mijn schoenen en overal om me heen kunstwerken van de natuur. Takken die doorbuigen onder het gewicht van de sneeuw, patronen in het landschap die eruitzien alsof een meesterkunstenaar hier aan het werk is geweest.
Ik maakte foto’s. Niet zomaar foto’s, maar beelden die de betovering vastleggen van deze winterse dag. Het contrast tussen de verstilde bomen en de speelse details in de sneeuw voelde bijna alsof ik naar een stilleven keek. Een herinnering dat schoonheid soms in stilte ligt.
Maar toen, op het laatst, brak de stilte. Niet door lawaai, maar door beweging. Een postbode op de fiets! Bepakt en bezakt, manoeuvrerend door de sneeuw, alsof hij een deel van de sneeuwkunst was. Een symbool van doorzettingsvermogen. Want zelfs als de wereld vertraagt door sneeuw, gaat hij door, zoals wij allemaal.
Als audioloog weet ik hoe belangrijk het is om stil te staan bij wat je hoort, maar ook bij wat je voelt. De natuur liet me vandaag zien dat luisteren niet altijd met de oren gebeurt. Het gebeurt ook in hoe je kijkt, hoe je de wereld omarmt.
Sneeuw maakt alles even anders. Het verstilt, het vertraagt. Het nodigt ons uit om te genieten van het moment, hoe kort ook. Net zoals we bij Adelante mensen begeleiden om door te gaan, laat de natuur ons zien hoe we dat met zachtheid en verwondering kunnen doen.
Vandaag ga ik verder, met de sneeuwbeelden in mijn hoofd en de stilte in mijn hart. Heb jij vandaag ook een moment stilgestaan? Wat hoorde jij in de sneeuw?
Commentaires