Het is nog vroeg, de dag is net begonnen. Mijn eerste tinnituspatiënt heeft afgebeld, en de stilte in mijn spreekkamer wordt gevuld door geluiden uit de wachtkamer. De deur staat open. Ik hoor een gesprek tussen een oudere man, net met pensioen, en een jonge vrouw, een moeder die wacht terwijl haar kind in de audiocabine een gehooronderzoek ondergaat. Hun stemmen dringen zachtjes door. Ik blijf luisteren, met respect en aandacht.
De man deelt een diep verlies. Jaren geleden verloor hij een dierbare op veel te jonge leeftijd. Het bracht pijn en verdriet die hij destijds niet kon bevatten. Hij blikt terug op een periode waarin hij toen als puber worstelde met zichzelf, met onbegrip van anderen en met de wereld om hem heen.
De jonge vrouw luistert zonder oordeel. Haar woorden zijn zacht en zorgvuldig gekozen. “Iedereen draagt zijn eigen verdriet,” zegt ze, “maar het is niet altijd zichtbaar.” Ze erkent wat hij voelt en biedt ruimte voor zijn verhaal.
Wanneer hij vertelt dat hij de wereld vaak negatief ziet, reikt ze een ander perspectief aan: “De wereld kunnen we veranderen door bij onszelf te beginnen. Hoe we denken, bepaalt hoe we reageren. Stap voor stap.”
“De wereld kunnen we veranderen door bij onszelf te beginnen. Hoe we denken, bepaalt hoe we reageren. Stap voor stap.”
Haar woorden klinken door als een kern van Acceptance and Commitment Therapy (ACT). Ze nodigt hem uit om zijn blik te onderzoeken, om zijn gedachten en gevoelens te erkennen zonder erin vast te blijven zitten. Vanuit daar ontstaat ruimte om waardevolle stappen te zetten, hoe klein ook.
Het gesprek raakt me. Het laat zien hoe luisteren en aanwezig zijn de basis vormen voor echte verbinding. Deze jonge vrouw hoefde niets op te lossen; ze creëerde simpelweg een veilige ruimte waar woorden mochten bestaan.
De wachtkamer werd even een plek van betekenis. Niet alleen een plek waar tijd voorbijgaat, maar een ruimte waar verhalen gedeeld werden, waar rouw en hoop naast elkaar konden staan.
Het herinnert me aan wat ACT ons leert: dat we niet hoeven vechten tegen pijn of ongemak. We kunnen het zien voor wat het is, het dragen met compassie en toch in beweging blijven naar wat er écht toe doet.
Luisteren opent deuren. Het verbindt ons met elkaar en met onszelf. Wat kun jij horen, als je stil wordt?
Mooie en waardevolle momenten.